Poglavlje 29 – Carinska unija zvanično je otvoreno 16. decembra 2014. godine.

Od svog osnivanja 1. jula 1968. godine, Carinska unija predstavlja jedan od kamena temeljaca evropskih integracija i ključnu komponentu dobrog funkcionisanja unutrašnjeg evropskog tržišta. Carinska unija predstavlja jedinstveno carinsko područje 28 zemalja članica Evropske unije u kojem se ukupna unutrašnja trgovina i promet robom između zemalja članica odvija bez carinskih formalnosti, odnosno bez carinskog nadzora nad robom, i bez naplate carinskih davanja.

U pogledu trgovinskih odnosa s trećim zemljama, važi princip da sva roba koja ulazi na ovo područje podliježe jedinstvenim pravilima kontrole i naplate propisanih carina. Propisane carine zasnivaju se na zajedničkoj carinskoj tarifi i zajedničkom i usklađenom carinskom zakonodavstvu za primjenu te tarife, što određuje vanjsku politiku prema trećim državama.

Evropska unija utvrđuje visinu svojih uvoznih carina na osnovu međunarodnih sporazuma, uglavnom onih koji su zaključeni u okviru Savjeta za carinsku saradnju i Svjetske trgovinske organizacije. Sa određenim zemljama, kao na primjer članicama Evropskog ekonomskog prostora-Islandom, Norveškom, Lihtenštajnom, Evropska unija ima sklopljene sporazume koji omogućavaju bescarinski pristup određenim proizvodima ili uvoz tih proizvoda po sniženoj cijeni.

Nacionalne carinske službe država članica EU zadužene su za svakodnevno operativno sprovođenje carinske politike Evropske unije. One prikupljaju carinske takse, akcize i porez na dodatu vrijednost na uvezene proizvode iz trećih zemalja, te brinu o poštovanju uvoznih kvota i drugih ograničenja. Carinske takse čine jedan od izvora prihoda budžeta EU, na način da države članice zadržavaju u svom budžetu 25% prihoda od naplate carinskih taksi, a ostalih 75% se uplaćuje u budžet EU.